ျပတိုက္

ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ.. အခုထိေခါင္းထဲက မထြက္ဘူး...ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာေတြကို ပံုေဖာ္ဖို႔ အစႃပုခဲ့တဲ့ ဟာေလးဆိုရင္လည္းမမွားပါဘူး..အေဝးတေနရာမွာ ေရာက္ေနတဲ့ တခ်ိန္က သူငယ္ခ်င္းကို သတိရမိတာလဲပါတယ္ေလ...ဘဝတစ္ေကြ႕မွာေတြ႕ဆံုခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေပမယ့္ အမွတ္ရစရာေတြ နဲ႕အတူတူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ေပါက္ကရေနစြဲ႕ေတြအတြက္................... ႃပီးေတာ့တခ်ိန္ကရင္ထဲမွာ ႐ူးသြပ္စြာ တမ္းတဖူးတဲ့.........မ......ရဲ႕အရိပ္ေတြအတြက္.......

မ...
ခဏတာေတြ႕ဆံုျခင္းပါ
ဒါေပမယ့္
ဘာေၾကာင့္မ်ား....
တစ္ဘဝစာျဖစ္ခ်င္မိပါလိမ့္...!
မခိုင္လံုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔
မေတာင့္တအပ္တာကို
ပိုင္ဆိုင္ခ်င္မိခဲ့သူ.....။
တကယ္ဆို
ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ထိုက္
မခ်စ္ထိုက္တာပါ..
ဒါေပမယ့္
မျမင္ႏိုင္တဲ့ႁကိုးရဲ႕
တရစ္ထက္တရစ္တိုးတဲ့
ျမတ္ႏိုးမႈဒဏ္ကို
ကၽြန္ေတာ္ထပ္တိုးမခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး......မ
မျဖစ္သင့္ခဲ့ေပမယ့္
အခ်စ္စစ္ဆိုတာ
ဒါလား....မ?
ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေယာင္မိပါတယ္
မရဲ႕ေဒါနဲ႔မာန္နဲ႔
ေျပာမဲ့ဟန္ေတြကို.....
တကယ္လို႔
အျပစ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း
အခ်စ္သင့္ခဲ့တဲ့
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ပဲေလ....!
အမုန္းစိတ္နဲ႔
မ.......ကစြန္႔ပစ္ခဲ့ရင္လည္း
အႃပံုးရိပ္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ဆက္ခ်စ္ေနအံုးမွာပါ။
ဒါေပမယ့္
ဘယ္လိုပဲႃကိုးစားၾကည္႕ၾကည္႕
မရခဲ့တဲ့
ရင္ထဲကအခ်စ္ေတြအတြက္ေတာ့
ညာတာေထာက္ထားမႈ
မေပးႏိုင္ရင္ေတာင္
လည္ျပန္အၾကည္႕တခ်က္ေလာက္ေတာ့
ေစာင္းငဲ့ၾကည္႕ခဲ့ေပးပါေတာ့လား
မရယ္..........
ငရဲမီး